Dzieci do naszego domu dziecka trafiają z... więzienia. Gdyby nas tu nie było, „wychowywałyby się” w zakładzie karnym u boku ojca czy matki z wyrokiem trzech, dziesięciu, a nawet 25 lat pozbawienia wolności. Może dziwić fakt, że dzieci towarzyszą rodzicom-skazańcom w więzieniu. Niestety w Boliwii to normalne.  

s. Alicja Barcik (s. Bonawentura), serafitka

Hogar de la Esperanza to dom dziecka  w  Santa Cruz w Boliwii. Został utworzony w 2000 roku w dzielnicy Zona Norte, a od 2014 roku prowadzą go siostry serafitki. Dla mieszkających tam dzieci jest to jedyny dom, jaki mają i jaki znają. Większość podopiecznych to dzieci skazańców z więzienia Palmasola o zaostrzonym rygorze. Więzienie zajmuje ogromny obszar, który przypomina raczej dzielnicę niż typowy zakład karny. 

W pawilonie dla kobiet zgodnie z boliwijskim prawem mogą przebywać dzieci do 6. roku życia. W praktyce mieszkają tam całe rodziny. Dzieci narażone są na deprawację już od samego początku. Śpią na ulicach, bo za mieszkanie w celi trzeba zapłacić. Padają ofiarami molestowania seksualnego i przemocy. Ponieważ jako jedyne mogą opuszczać więzienie, często są wykorzystywane do przemytu broni czy narkotyków.

Nieletni żyją tam w strasznej nędzy. Dzieci rodziców odbywających karę są brudne, półnagie, czasami nocują w rynsztoku. Są wykorzystywane do przemytu narkotyków, molestowane seksualnie, a niekiedy zabijane. Nie mają szans na edukację.

Oprócz dzieci skazańców do Hogar de la Esperanza trafiają dzieci porzucone, zaniedbane, doświadczające przemocy, sieroty socjalne. Kierowane są tam przez Defensoría de Niños, czyli Wydział ds. Dzieci. Każde z nich ma swoją historię, której ciężaru nie zniósłby nie jeden dorosły. W domu dziecka prowadzonym przez siostry mają wsparcie psychologiczne, dzięki czemu uczą się żyć z przeszłością. Przede wszystkim jednak jest ktoś, kto poświęca im czas i dba o ich rozwój, także moralny. Dopiero tutaj mogą być dziećmi – nie muszą myśleć o tym, co zjeść i gdzie przenocować. Mają opiekę i poczucie bezpieczeństwa. 

JAK PODJĄĆ „ADOPCJĘ NADZIEI”:

• Należy zadeklarować chęć wpłaty 45 zł miesięcznie (można więcej) przez okres minimum 12 miesięcy. Adopcja ma charakter zbiorowy, gdyż utrzymanie jednego dziecka kosztuje 820 zł miesięcznie (to kwota brakująca w budżecie domu dziecka po uwzględnieniu dotacji państwowej).
  Rodzic adopcyjny otrzymuje dwa, trzy razy do roku list i zdjęcie od „adoptowanego” dziecka. Osoby, które chcą podjąć się regularnych wpłat, prosimy o wpisanie w tytule przelewu: „Adopcja Nadziei – deklaracja stała”.

ZASADY WSPARCIA:

• Adopcja Nadziei to „adopcja zbiorowa”, która polega na tym, że kilkadziesiąt osób funduje stypendium jednemu dziecku. Pomoc podopiecznym domu dziecka w Boliwii wiąże się z pokryciem wszystkich kosztów funkcjonowania domu i troski o dzieci. Minimalną kwotę darowizny dla „rodziców adopcyjnych” określiliśmy na 45 zł miesięcznie. Wyższe kwoty wsparcia zależą tylko od Państwa hojności i możliwości finansowych. 

• W przypadku wyższych darowizn nie stosujemy jednak wzoru matematycznego, np. 135 zł : 45 zł = „adopcja” 3 dzieci, ponieważ pieniądze przekazujemy jako wsparcie dla całego Domu. Byłoby to wręcz nieludzkie, gdyby dzieci objęte programem Adopcji miały lepsze warunki niż te, które nie są wprost objęte naszym wsparciem. Innymi słowy: dzieci, które piszą do nas listy są reprezentantami domu dziecka w Santa Cruz wobec Darczyńców z Polski. 

Dzieci z domu dziecka Hogar de la Esperanza można wesprzeć także:

• okazując duchowe wsparcie poprzez modlitwę
• przekazując jednorazową darowiznę;

• przesyłając do naszego biura w Olsztynie "Dobre Monety", czyli pieniądze z całego świata (aktualne i wycofane z obiegu). 

Więcej na temat domu dziecka prowadzonego przez siostry serafitki można przeczytać w artykułach:

• Dzieci z więzienia
• Dzień dziecka w Boliwii